شایسته سالاری در جبهه ها حاکم بود
آنچه در هشت سال جنگ تحمیلی رژیم بعث حاکم بر عراق علیه ایران، سرشار است از تجربه هایی که که بی شک این روزها و بخصوص در شرایط سختی ها و اعمال فشارها می تواند به مدد مردم و مسئولان کشور بیاید.
مدیریت جنگ دارای سطوح مختلفی بود. یکی سطح عالی مدیریتی و یکی سطح قرارگاه ها و دیگری سطح یگان هایی که عملیات را به اجرا درمی آوردند. مناسبات بین رزمندگان و رده های دیگر سلسله مراتب در این سه سطح تعریف می شد.
در خصوص سطح کلان و عالی مدیریت، در سال اول عمدتاً معطوف به این بود که برنامه ریزی ها به گونه ای باشد که ارتش عراق مناطق بیشتری را تحت تصرف خود درنیاورد. تصمیم گیری ها در این سطح عالی در اختیار امام و در سطح اجرایی در اختیار رئیس جمهور وقت با عنوان فرمانده کل قوا و دیگران مسئولان اجرایی کشور بود. در سال دوم مدیریت جنگ در سطح عالی تغییر کرد و فرماندهی کل قوا از ریاست جمهوری گرفته شد. بین ارتش و سپاه هماهنگی ایجاد شد، قرارگاه های مشترک به وجود آمد و پی ریزی عملیاتی انجام شد. تا فتح خرمشهر شاهد این سطح جدید از مدیریت هستیم.
بعد از فتح خرمشهر تا پایان جنگ تغییرات زیادی را در مدیریت جنگ شاهد بودیم که در این مجال نمی گنجد. اما درباره آنچه منظور و سوال شماست در خصوص مناسبات و مدیریت داخل یگان های در گیر در جنگ، باید گفت که روابط حاکم بر یگان های سپاه با یگان های ارتش متفاوت است. در یگان های سپاه عمدتاً رزمندگان بسیجی داوطلب بودند بنابراین مدیریت بر افراد داوطلب متفاوت از مدیریت بر افرادی است که به اجبار و در قالب خدمت نظام وظیفه در سلسله مراتب یگان های نظامی قرار گرفته اند.
